Nasz profil

 

 

Pierwsza we wsi szkoła powstała w roku 1909 w domu mieszkalnym Wincentego Ruty.
Następnie została przeniesiona do Stanisława Pietruszczaka i Antoniego Szymańskiego.
W ostatnich latach przed II wojną światową oraz w okresie okupacji nauka młodzieży odbywała się w trzech budynkach mieszkalnych, po jednej izbie: Józefa Ogórka, Kazimierza Wojciechowskiego i Antoniego Wojciechowskiego.

W roku 1937 z inicjatywy Aleksandra Gawarzyńskiego przystąpiono do budowy piętrowej szkoły. W skład komitetu budowlanego weszli:

·        Aleksander Gawarzyński – przewodniczący,

·        Franciszek Pawlak ( ówczesny kierownik szkoły) – sekretarz,

·        Wawrzyniec Rybak – skarbnik,

·        członkowie: Kazimierz Wojciechowski, Wawrzyniec Kuląg, Ignacy Ogłuszka, Stanisław Wiekliński i Antoni Ogórek  (sołtys).

Podczas gdy w roku 1937 postawione zostały tylko fundamenty, to już w roku 1938 wybudowano parter i piętro budynku oraz pokryto dach deskami. W roku 1939 pokryto dach blachą i zgromadzono część materiału drzewnego. Od samego początku ludność wsi Zawada wykazywała dużą ofiarność na rzecz budowy szkoły. Gotówkę zbierano od rolników poprzez zbiórki bezpośrednie. Organizowano także dochodowe zabawy taneczne oraz ludzi do pracy fizycznej (oczywiście społecznie). Pewne kwoty otrzymał komitet od władz gminnych oraz instytucji popierających budowę szkół. Sprawy te są opisane w protokołach posiedzeń komitetu szkoły, które w latach 1928 – 1937 spisywał kierownik szkoły Franciszek Pawlak, a w latach 1938 – 1939 jego następcą był Alfons Odstraczyl.

Pewną pomoc dały także wsie sąsiednie.  W Godaszewicach zbiórkę prowadził Andrzej Wojciechowski, który zebrał około 200 złotych, co stanowiło równowartość 5000 sztuk cegły. Wieś Jadwigów przeznaczyła na rzecz budowy szkoły tzw. „polówkę”, czyli dochód z czynszu łowieckiego.

 

 Powstała z wysiłku ludzi szkoła nie od razu miała szansę przyjąć do swych murów okolicznych uczniów.  Inaugurację roku szkolnego przerwała wojna. W czasie okupacji budynek stanowił pomieszczenie dla Żydów i Polaków zatrudnionych karnie przez okupanta przy regulacji rzeki Wolbórki. Przez obóz ten przeszło około 500 Polaków i 400 Żydów. Dowódcami byli: oficer niemiecki Filip i podoficerowie Schmidt i Weis. W czasie istnienia obozu zmarło z wycieńczenia lub na tyfus 5 Polaków i 8 Żydów.